Χειμωνιάτικο Τζιτζίκι

Μου το είπε... Ν' αγαπιέστε, αυτό έχει σημασία. Κι είπα να κοιτάζω εσένα και να βλέπω εμένα. Να γίνεται η μορφή σου είδωλο στα μάτια μου και να νιώθω εμάς, κατάλαβες, επιτέλους να περάσω απ' το εΓώ στο εΜείΣ, δεν βγαίνει αλλιώς. Το 'πε κι ο Ελύτης... Πώς αλλιώς; Αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι!

Η βαριά Μου ύπαρξη

Είμαι τόσο μικρή που θα μπορούσα να χωρέσω στην ίδια μου την παλάμη.
Κοίταξα το πρωί σε μια βιτρίνα ένα μαύρο ύφασμα με πούλιες και υπέθεσα πως ίσως να ήμουν ένα κρυσταλάκι στο μπούστο.
Έχω δύο χέρια και δύο μάτια και λέγομαι γυΝαίκα για να εξυπηρετήσω ένα πανάρχαιο ρόλο στον πλανήτη, μα το μόνο που ζήτησα είναι ΑγάΠη κι έτσι έχασα το δρόμο. Μπλέχτηκαν στη μέση οι μαθηματικοί τύποι που έμαθα στην τάξη, ύστερα κατέφτασαν οι μοριακές ενώσεις που σπούδασα και μαζί με τις κοινωνικά οικογενειακές προτροπές, μου χτένισαν τα μαλλιά σ' ένα αυστηρό κότσο και μ' έπεισαν πως το Σωστό είναι Ένα πράγμα και τίποτε άλλο.
Ήθελα πίσω το φουλάρι μου το λιλά με τα κρόσσια. Και το δακτυλίδι το μεγάλο με τη μαύρη πέτρα.
Ήθελα πίσω το βλέμμα μου.
Αισθάνομαι ενοχές που αισθάνομαι ενοχές. Λέω συγγνώμη επειδή απολογούμαι. Το ξέρω, εγώ φταίω. Για τον καθένα μας φταίει ο καθένας μας.

36 Χρόνια Κατοχή

Όταν δέσεις το πολύχρωμο φουλάρι μου

θηλιά,

πρόσεχε τον κόμπο να είναι γερός.

Δεν χωράνε λάθη στην επιθυμία.

Σήμερα θα' πρεπε να πάω σε μία πορεία

φορώντας μαύρο μπλουζάκι

αλλά ήμουν πολύ απασχολημένη να κεντώ

τη θλίψη μου.

Πατάω γερά στο κασόνι

-τρίζει κάπως μα δεν πειράζει-

κοίτα, ο λαιμός απλωμένος,

ο λαιμός της μπαλαρίνας που δεν φοράει τουτού.

Έλα αγάπη μου, πέρασε το φουλάρι,

έλα, κόψε μου την ανάσα.

Δεν τη χρειάζομαι πια.

Απ' τα adidaκια στις γόβες

Κύκλοι...
Ένας μικρός γύρω απ' τον εαυτό μας. Ένας μεγαλύτερος για τους ελάχιστους κολλητούς. Πιο μεγάλος για τους μετρημένους φίλους. Ένας πιο αναπτυγμένος για τους γνωστούς.
Στο τέλος βρισκόμαστε στο Μάτι του Κυκλώνα χωρίς να το πάρουμε είδηση. Κι είμαστε απλώς μόνοι.
Είναι κουραστικό να προσπαθείς να μεταβείς απ' το εγώ στο εμείς. Είναι ψυχοφθόρο να υποχωρείς και να αποδέχεσαι. Και τελικά, γιατί να το κάνεις; Στο βωμό της αγάπης, πόσα δικά σου θέλω και πρέπει/δεν πρέπει θα φτάσεις να θυσιάσεις. Δεν υπάρχει και μια Άρτεμις να σώσει την κατάσταση μ' ένα ελάφι... Μήπως όμως δεν είναι της Αγάπης ο βωμός, αλλά του αλύτρωτου Φόβου της Μοναξιάς;
Είμαστε μόνοι. Μόνοι και Μόνοι. Μόνοι. Θα το πω ένα εκατομμύριο φορές για το νιώσω, να το καταλάβω, να το δεχτώ, να το κλάψω και να το μοιρολογήσω, να το βάλω παλτό μου και κασκόλ μου και μαντήλι μου και μενταγιόν στο λαιμό.
Σε παράλληλους δρόμους, κουκουλωμένοι όλοι στις μοναξιές μας συνοπορευόμαστε στο Τέλος.
Ένα Τελος ποτέ αμφισβητήσιμο.

Κάποτε φοράγαμε adidas και τζην, ξενυχτάγαμε πάνω από βιβλία και μέσα σε υπόγεια κλαμπ με φτηνή μπύρα, ονειρευόμασταν απαντήσεις που θα βρίσκαμε όταν θα μεγαλώσουμε. Τώρα βάλαμε τις γόβες με τα γαλάζια φιογκάκια και είμαστε πιο άδειοι από ποτέ.

Η προς τα τριάντα οδός

Οδυνηρή και προβληματισμένη. Ίσως και προβληματική. Με αλλαγές που μοιάζουν με καταρρίψεις. Εκεί που νόμιζες ότι πατούσες σε στερεό έδαφος, ξαφνικά όλα μετακινούνται προκαλώντας σεισμό πολλών ρίχτερ, χάνεις την ισορροπία και για να την ξαναβρείς, υποχωρείς, αποδέχεσαι, παραβλέπεις, ανέχεσαι, χαμογελάς χαζά και λες δεν πειράζει, τι να κάνουμε τώρα. Κι όλα εκείνα τα οποία σκεφτόσουν πριν; Όλα αυτά με τα οποία μεγάλωσες παρέα, τι θα γίνουν; Κουτάκι, χαρτί γλασέ, κορδελίτσα και στο βάθος της ντουλάπας; Αυθορμητισμός, συναισθήματα, λέξεις που σχηματίζουν ατόφιες και ειλικρινείς κουβέντες, παραμερίζονται μ' ένα σπρώξιμο γιατί απλά δεν μπορείς πια να τις ξεστομίζεις... Αναγκαστικά και καταπιεστικά, κάνεις γαργάρα με όλα αυτά που ζεσταίνουν το μέσα σου και φτιάχνεις στ' αλήθεια τη μάσκα σου μ' ένα υπέροχο χαμόγελο και απαντάς σε όλες τις ερωτήσεις με το υπέροχο επίρρημα ¨καλά¨...
Μπορεί αυτό να κρατήσει καιρό; Κι αν κρατήσει καιρό, είναι υγιές; Κι αν όχι, τι θα πρέπει να γίνει; Σε πόσες περιπτώσεις θα εξαφανιστείς για να διατηρήσεις το αντάρτικό σου; Ως πότε θα την κάνεις μ' ελαφρά πηδηματάκια μη αποδεχόμενος κάτι διαφορετικό;
Και τελικά, ποια είναι η χρυσή τομή των πραγμάτων;
Δύσκολη η προς τα τριάντα οδός. Δύσκολο να κατεβάσεις τα μυαλά στο κεφάλι, όταν τόσα χρόνια δέσποζαν πάνω απ' αυτό.

Κομμάτια Γυαλί

Να σε κοιτάξω... Ξέρεις, έχω χειρότερο βλέμμα για σένα. Δεν είναι το γιατί, είναι το πώς. Είναι ο θυμός, ανελέητος και πηγαίος. Η δύναμη που μπορεί να σε σπρώξει κι εγώ θελημένα ν' απολαύσω την πτώση σου. Θα χορεύω σε σκοτεινούς ρυθμούς για να διοχετεύω την οργή μου, θα παρασύρομαι σε μελωδίες για να μην σε θυμάμαι. Είναι ο Έρωτας, που δεν έγινε Περιφρόνηση. Είναι αυτό που ένιωσες χθες όταν σε κάλεσα. Το ξέρεις και ξέρω ότι το ξέρεις.

Bad Timing...Στον Έρωτα

Άσε με λίγο να ζήσω το παραμύθι μαζί σου. Να πιστέψω πως μ' αγαπάς, πως η ανάσα μου, σου είναι τόσο πολύτιμη όσο η δική σου. Άσε με να κρυφτώ στην αγκαλιά σου και να νομίσω πως φτιάχτηκε μόνο για μένα. Ακόμα κι αν τ' όνειρο κουτσαίνει, θα μπορούσα να το σηκώσω στα χέρια και να στο κουβαλήσω.

Συγγνώμη.

Τώρα πια δεν ξέρω γιατί στο κανα αυτό. Ούτε πώς μπόρεσα. Πίστεψα στην ύπαρξη του Μάγιστρου, του μεγάλου Έρωτα που αράζει στη βάρκα του και έρχεται σ'εμένα μέσα από πρασινογάλανα νερά και ομιχλώδη τοπία. Νόμισα πως μετά τη βροχή θα βγει το ουράνιο τόξο. Νιώθω ότι έκανα λάθος. Θα με κυνηγούν πάντα τα μάτια σου που τα'κρυβες στο μπαλκόνι, όταν πήγες να γλείψεις τις πληγές σου σαν δαρμένο σκυλί. Εγώ φταίω. Μόνο εγώ. Πάντα εγώ. Και δεν μπορώ να κάνω πίσω, γιατί δεν σ'εκτίμησα αρκετά. Δεν σ'αγάπησα αρκετά. Πάντα έφευγα, πάντα πετούσα, πάντα σ'άφηνα. Ποιον; Εσένα! Τον καλύτερο άνθρωπο που μου στειλε η ζωή. Τον μοναδικό άνθρωπο που ήταν πάντα δίπλα μου, ανιδιοτελώς και οικειοθελώς. Εγώ, η κακούργα. Εγώ, η γυναίκα. Εγώ, η ηλίθια. Όσα συγγνώμη κι αν σου πω, θα'ναι λίγα. Και να θέλω να γυρίσω, δεν μπορώ. Υπάρχουν καταστάσεις μη αναστρέψιμες. Αυτές, που όταν βγάλεις την περόνη, πρέπει απλά να ρίξεις τη χειροβομβίδα πριν σκάσει στα χέρια σου.

Ανατριχίλες...

Αχ Έρωτα!
Να χαμογελάμε σαν παιδιά, να χανόμαστε στα βλέμματα τα βαθιά, να μιλάμε ακατάπαυστα δίχως νόημα, ν'αγγιζόμαστε πάντα σαν να'ναι η πρώτη φορά,να'ναι οι φωνές βραχνές στη γραμμή του τηλεφώνου,ν'αδημονούμε για το πότε θα'μαστε πάλι μαζί και να περνάνε οι ώρες σαν λεπτά... Αχ Έρωτα!

Beauty and the Shit

Το ξέρεις πως αν έρθεις θα ξημερώνουν οι μέρες αλλιώς και δεν θα παρακαλάω για το τέλος τους παραμόνο αν θα σ'έχω το βράδυ αγκαλιά, μα εσύ θα επιλέξεις την απουσία σου γιατί απλά έχω κάνει κι εγώ το ίδιο σε άλλους, μα ακόμα κι αν είναι θέμα ισορροπίας, εγώ μπορώ να σπρώχνω τροχαλίες μήπως γυρίσουν όπως τις θέλω. Και μπορεί και να με πατήσουν στο τέλος.

Hi Cinderella

Θα πάρω το βιολί μου και θ' ανέβω στην ταράτσα. Θα προσπεράσω την μπανιέρα που χει σκουριάνει, το σπασμένο ποδήλατο και την απλωμένη μπουγάδα, για να σταθώ άκρη-άκρη, να βλέπω τη θέα κάτω. Τους δρόμους πηγμένους στ'αυτοκίνητα, τα μικρά κλουβιά που καλύπτουν τις μορφές-ψυχές μας, τις μελωδίες που βγαίνουν απ' αυτά και ποτέ δεν φτάνουν τόσο ψηλά, τα όνειρα που σκαλώνουν στην οροφή. Θα γλυστρίσω δάκτυλα και πνεύμα στο δοξάρι μου και θα το κάνω δόρυ μεγάλο, να τρυπήσει τα τείχη μου-σου να δούμε αν βγει πύον απ την άλλη... Αν δεν τα καταφέρω, θα τ' αφήσω στην άκρη και θα κάνω ένα βήμα, να βρεθώ στο χάος των υπολοίπων.
Γιατί έτσι γουστάρω.

Τα κορδελάκια

Εγώ δεν ξέρω να παίζω μουσική κι όταν τραγουδάω δεν μου λέει κανένας μπράβο. Αλλά μπορώ να κάνω τις νότες κίνηση και τις κινήσεις λέξεις και να στέλνω το μήνυμα εκεί που πρέπει, όσο πρέπει και όπως πρέπει...

Ντύνω λοιπόν, την ψυχή μου με τα πολύχρωμα κορδελάκια των τετάρτων και συνεχίζω τα πλιέ για να φτάσω τις πιρουέτες. Κι όσο πονάει το σώμα, τόσο πιο ευχαριστημένη είμαι ότι πλησιάζω το στόχο μου.

Αναρωτιέμαι αν θα κοιτάξεις ποτέ πιο προσεκτικά, αν θα σου περάσει απ το μυαλό ότι υπάρχει και κάτι άλλο πέρα απ' το προφανές, αλλά και να μην το κάνεις, εγώ θα έχω το ματωμένο μου χαμόγελο ντυμένο με κορδελάκια, θα κοτσάρω και μια πλαστική παπαρούνα και θα καμαρώνω. Γιατί εγώ χορεύω. Κι ας μην το καταλαβαίνεις.

Αλκοολούχα προβλήματα άλλων

Αναρωτιέμαι πώς γίνεται και όλοι οι υπόλοιποι έχουν τη λύση στα δικά μας προβλήματα και κανένας για το δικό του. Ένα μυστήριο πράγμα..
Να πάρω τα μάτια σου να δω, έστω τα χάλια μου, τα μπερδέματά μου, μπας και βρω καμιά άκρη, αλλά και να τη βρω θα την ακολουθήσω; Τι είναι αυτό το πράγμα που ονομάζεται ώθηση, από τι υλικό είναι καμωμένο και τι σχήμα μπορεί να πάρει, πότε κολλάει πάνω μας και μας κινεί και πότε το κουβαλάμε μέσα μας ανενεργό;
Αν όντως είσαι κυβερνήτης του καραβιού σου, ποιος σου προκαλεί τις φουρτούνες και σε ταράζει και τι κάνεις για να χεις νηνεμία; Ή μήπως δεν τη θες; Κι αν δεν τη θες, τι λένε οι γύρω σου γι αυτό;
Επικίνδυνα πράγματα οι αλκοόλες αλλά κάποτε είναι ό,τι πραγματικά χρειαζόμαστε , μπας και δω απ τα μάτια σου τι βλέπεις για μένα - γιατί για σένα, σίγουρα βλέπω εγώ πάντα καθαρά. Νομίζω.

Διακοπές

... που κρατάνε πολύ, μέχρι που αρχίζεις να ανησυχείς. Μπορούν όντως οι διακοπές να γίνουν απίστευτα βαρετές; Η' όταν ξεπεράσουν εκείνο το μυστηριώδες όριο, παύουν να ονομάζονται διακοπές και ξαναβαφτίζονται, αλλά αυτή τη φορά έχουν το όνομα ¨αδράνεια¨ , ¨κατήφεια¨, ¨παραίτηση¨ ;

Οπως και ναχει, κάποτε τελειώνουν, μαζεύουμε κομμάτια, ψάθες, ομπρέλες και τα απομεινάρια μας, τινάζουμε την άμμο από πάνω μας και προχωράμε.

Καλό χειμώνα. Δημιουργικό.

Καρναβάλι

Η παρέλαση… Τα χρώματα, ο κόσμος, οι χαρούμενες φατσούλες. Η διασκέδαση, το ξεφάντωμα, το ατελείωτο ποτό και ο ξέφρενος χορός. Να’ταν η ζωή μας όλη έτσι… Αισθάνομαι βασιλιάς, ότι μπορώ ν’αλλάξω τον κόσμο όλο, ότι μπορώ να κυβερνήσω τον κόσμο όλο! Όλοι αυτοί που τρέχουν, που χορεύουν, που δίνουν ζωή και στα πιο μοναχικά σοκάκια, είναι πλημμυρισμένοι με μια χαρά, σχεδόν άγρια χαρά. Δεν κουράζονται ποτέ, δεν βαριούνται ποτέ. Τα αρχαία γονίδιά τους ξυπνάνε και τους παρασέρνουν στο πιο τρελό γλέντι, στο πιο γνήσιο ξεφάντωμα. Το σώμα μπορεί επιτέλους ν’απελευθερωθεί, να κυβερνήσει αυτό για μια φορά, χωρίς να υπάρχει το μυαλό να το εμποδίζει σε τίποτα.
Μία χρυσαφένια μάσκα, μία αργυρή, μία μαύρη κρύβουν το ποιος πραγματικά είσαι, από πού έρχεσαι και τι φοβάσαι. Τα σώματα ακολουθούν τη δυνατή μουσική, η μέση λικνίζεται, τα χέρια απλώνονται αδίστακτα και τα χείλη ανοίγουν πρόθυμα. Δεν χρειάζονται λόγια, ονόματα ή υποσχέσεις, δεν χρειάζονται λουλούδια, ούτε κεριά, παραμόνο κέφι, τρελό κέφι, εκείνο το πaράξενο κέφι που σου γαργαλάει το στομάχι και βάζει φτερά στα πόδια σου. Εκείνο το κέφι που σου ρουφάει κάθε ντροπή και σ’αφήνει ελεύθερο, πραγματικά ελεύθερο, να επιλέξεις, να διασκεδάσεις, να χορέψεις, να κάνεις έρωτα στο βωμό του κεφιού…
Νιώθεις ότι αρέσεις. Η αυτοπεποίθησή σου βρίσκεται στα ύψη και θες να το εκμεταλλευτείς. Πεταλουδίζεις ανάμεσα στις νότες και γίνεσαι το κλειδί του σολ και μετά του φα και οι νότες δεν σχηματίζουν ρυθμό χωρίς εσένα κι εσύ συνεχίζεις να χορεύεις και να χορεύεις και να χορεύεις… Το αίμα σου γίνεται αλκοόλ ή το ανάποδο, δεν έχει σημασία κι εσύ συνεχίζεις, δεν σταματάς, συνεχίζεις…
Πρέπει να προλάβεις να ζήσεις όσα θες τώρα. Γιατί μετά θα ξαναγίνεις αυτός που είσαι, σφιγμένος στα πρέπει σου και στα μη σου. Η ειρωνεία είναι ότι στην πραγματικότητα, δεν είσαι τίποτα παραπάνω από ένα μασκαρά με κοστούμι…
Στην υγειά σου, λοιπόν!

Τελευταίος Σταθμός

Τελευταίος Σταθμός.
Τελευταία προσπάθεια, τελευταία γέλια, τελευταία δάκρυα.
Αγγίγματα. Φιλιά.
"Το ξέρεις ότι φιλάς υπέροχα;"
Ο κύκλος έκλεισε. Τίποτα δεν θα' ναι πια το ίδιο. Εγώ θα χαμηλώσω το βλέμμα, θα το αδειάσω, έχω άλλα τώρα να φροντίσω, ν' ασχοληθώ. Εσύ, τέλος.
"Έχεις φοβερή φωνή. Ερεθιστική."
Είναι ένα άλμπουμ με στιγμές, σαν φωτογραφίες σε αρνητικά, σχεδόν ένας μήνας για να ενσαρκώσει την πρόταση κατακλείδα δύο χρόνων και κάτι.
Από δεκατέσσερεις, σε δεκατέσσερεις.
Αυτό ήταν όλο.
"Πίστεψέ με, το θέλω όσο το θέλεις κι εσύ."
Ψέμματα.
"Δεν πουλώ αγάπη."
Ψέμματα.
"Θέλω να με κρατάς αγκαλιά όλη νύχτα."
"Θέλω να με φιλάς μία νύχτα ολόκληρη."
Ψέμματα. Ψέμματα.
Περάσαμε τα στάδια επιτυχώς. Μπράβο μας.
Πρόλογος- Κύριο Μέρος -Επίλογος.
Πλοκή/ Κορύφωση/ Κάθαρση.
Μα ποιος απ' τους δυο μας βγήκε καθαρός απ' αυτή την ιστορία;
Βόλτα.
Παραλία. Αραλίκι. Αναμνήσεις.
Σπίτι.
Σπίτι. Σπίτι. Σπίτι.
Σπίτι.
Σπίτι.
Τσιγάρο, ποτό, γέλια.
Κλάμματα, τσιγάρο, ποτό.
Αγκαλιά. Αγκαλιά.
Φιλιά, φιλιά, φιλιά.
Γέλια, χαχανητά.
Ψέμματα.
Τελευταίος Σταθμός.
Σταθμός στα θέλω, αυτά τα θέλω που ίσως νομίζαμε ότι θα μπορούσαν να κρατήσουν ... να κρατήσουν πολύ.
Εσύ.
Εγώ.
Ψέμματα.
Μπλεχτήκαμε στις ροζ μας κορδέλες με τα μπαλόνια στις άκρες, που έφταναν στο ταβάνι εκείνου του παλιού αρχοντικού, το θυμάσαι καθόλου;
Τελευταίος Σταθμός.
Τελευταίος όμως.

Ώρες

Ώρες.
Κοιτάζω τις ώρες που περνούν. Κάθε μέρα η ίδια ιστορία, ίδιο σκηνικό.

Εφτά. Φως, καφές, πικρία που ξεκίνησε άλλη μία μέρα και πρέπει να σηκωθώ απ' το κρεβάτι, να πάω στη δουλειά, ίδια, ίδια κι όλα ίδια.

Εννιά. Μία ώρα πριν τον επόμενο καφέ. Συνεχίζω να κοιτάζω. Μία ώρα, άλλη μία ώρα κι άλλη μία και γίνονται τρεις και τέσσερις κι οχτώ κι έγω χοροπηδάω σαν σκυλάκι, επειδή θα βγω απ' τη φυλακή μου. Γιούπι! Σκατά.

Άλλη μία ώρα για να κάνω ντουζ και άλλη μία για ταβανοσκόπηση. Και μετά συνεχίζω το μέτρημα.

Αράζω στην παραλία και μετρώ τα κύμματα, ενώ αναρωτιέμαι γιατί υποφέρω τόσο από υπνηλία τον τελευταίο καιρό. Ώρες, ώρες που περνούν από μπροστά μου σε απόλυτη τάξη και οργάνωση κι εγώ κάθομαι και τις κοιτάω σαν ηλίθια και χαίρομαι κιόλας που τις παρακολουθώ να περνάνε με τόση μαθηματική ακρίβεια. Τα νεύρα μου.

Ώρα, λεπτό, δευτερόλεπτο, η ζωή μας μια βόλτα -άλλος τό'χει πει αυτό- κι εγώ θεατής.

Μόνιμος, γραμμένος τυχοδιώχτης μιας μοίρας που θα τα' χει όλα. Ή μήπως τα περισσότερα; Γιατί, ποιος τα' χει όλα; Αλλά ποια είναι τα περισσότερα, που με τη βαρύτητά τους, θα καλύψουν σχεδόν τα όλα;

Κι ώρες, το βιολί τους...

Χρονοδιάγραμμα οδήγησης

΄Ωρα: 08:30
Κρατάω το τιμόνι με το αριστερό χέρι, ενώ το δεξί ακουμπάει το ανοιχτό παράθυρο. Μ' αρέσει η πρωινή δροσούλα, με κάνει να αισθάνομαι ότι έχω πολύ χρόνο μπροστά μου. Μειδιάζω.


' Ωρα: 08:41
Άβυσσος οι σκέψεις μου, ένα χάος το μυαλό μου. Τον θυμάμαι κι ανασηκώνονται οι άκρες των χειλιών μου. Ψιλοδαγκώνω το δεξιό μου αντίχειρα. Σκέφτομαι πώς θα ήταν αν βρισκόμασταν κάπου έξω, σε κόσμο. Ακουμπάω και τις δύο παλάμες στο τιμόνι.Αισθάνομαι ν' αναπνέω ηλιακτίδες. Θα μιλάγαμε, ω, ναι, θα μιλάγαμε πολύ. θα πηδάγαμε απ' το ένα θέμα στο άλλο κι όπως θ' άφηνε τις προτάσεις να ξεγλυστρήσουν απ' τα χείλη του, εγώ θα προσπαθούσα να μην κοιτάω το στόμα του γιατί έτσι θα φαινόταν ότι θέλω να τον φιλήσω.

Ώρα:08:47
Αναρωτιέμαι τι γεύση έχει η ανάσα του.


Ώρα: 08:53
Τον κοιτούσα πώς μίλαγε, πώς χανόταν στιγμές- στιγμές, το βλέμμα του ταξίδευε, έφερνε πάλι εικόνες στην οθόνη του μυαλού του, τις παρατηρούσε εκ νέου και μου τις χάριζε, ντυμένες λέξεις κι ανάσες. Τον φαντάστηκα ν' αναπνέει βαριά... Γρήγορα το' σβησα όμως. Τρόμαξα πως θα το καταλάβει.

Ώρα:09:02
Κι αν το καταλάβαινε; Τι θα' κανε άραγε αν το καταλάβαινε;

Ώρα:09:11
Του στέλνω την καλημέρα μου... Με δυο φιλιά κεντημένα ροδοπέταλα.