Η βαριά Μου ύπαρξη

Είμαι τόσο μικρή που θα μπορούσα να χωρέσω στην ίδια μου την παλάμη.
Κοίταξα το πρωί σε μια βιτρίνα ένα μαύρο ύφασμα με πούλιες και υπέθεσα πως ίσως να ήμουν ένα κρυσταλάκι στο μπούστο.
Έχω δύο χέρια και δύο μάτια και λέγομαι γυΝαίκα για να εξυπηρετήσω ένα πανάρχαιο ρόλο στον πλανήτη, μα το μόνο που ζήτησα είναι ΑγάΠη κι έτσι έχασα το δρόμο. Μπλέχτηκαν στη μέση οι μαθηματικοί τύποι που έμαθα στην τάξη, ύστερα κατέφτασαν οι μοριακές ενώσεις που σπούδασα και μαζί με τις κοινωνικά οικογενειακές προτροπές, μου χτένισαν τα μαλλιά σ' ένα αυστηρό κότσο και μ' έπεισαν πως το Σωστό είναι Ένα πράγμα και τίποτε άλλο.
Ήθελα πίσω το φουλάρι μου το λιλά με τα κρόσσια. Και το δακτυλίδι το μεγάλο με τη μαύρη πέτρα.
Ήθελα πίσω το βλέμμα μου.
Αισθάνομαι ενοχές που αισθάνομαι ενοχές. Λέω συγγνώμη επειδή απολογούμαι. Το ξέρω, εγώ φταίω. Για τον καθένα μας φταίει ο καθένας μας.