Σ’ αγαπάω τόσο! Νομίζω πως είσαι ο μοναδικός που αγαπάω τόσο μα τόσο πολύ! Είναι όμως η σκιά σου τόσο βαριά στο είναι μου, σαν μαυρισμένος ουρανός που δεν λέει ν ‘αλαφρώσει τη βροχή. Η σιδερένια σου ματιά βασανιστήριο που μου κόβει την ανάσα και μου τυλίγει τη ζωή. Δεν ξέρω τι άλλο να σου πω, έχουν γίνει όλα μέσα μου αίμα πηγμένο, σε μια πληγή που κακοφορμίζει και βγάζει πύον, ασταμάτητα, ασύγκριτα, αδιάφορα. Με πληγώνεις, το ξέρεις; Αγωνίζομαι να σε φτάσω, ζητώ μια ακρόαση μπροστά στο θρόνο σου ∙ όχι για να σου αποδείξω πως είμαστε ίσοι, αλλά για να σε πείσω πως είμαι πλέον αντάξιά σου, πως μπορείς να μ’ εμπιστεύεσαι. Έχω δεθεί με όλων των ειδών τα πολύχρωμα κορδελάκια, έχω τυλίξει στα χέρια μου όσους πολύτιμους λίθους μπόρεσα, αλλά, ίσως αν κοίταζες λίγο πιο προσεκτικά, να ‘βλεπες πως κανένα άνθος δεν μπορεί να ριζώσει στα μάτια μου ∙ σου χαμογελάω για να χαίρεσαι και χαίρομαι μαζί σου για σένα κι ύστερα φτύνω το χαμόγελο για να σκεφτώ πόσο λίγη και φτηνή είμαι, πόσο θεατρίνα πουτάνα γίνομαι για να σ’ αφήνω να ‘σαι εσύ ο αρχηγός μου, να ‘σαι ο πρώτος μαχητής που θα σηκώσει το λάβαρο – όμως ξέρεις, δεν μ’ άφησες ποτέ να σου δείξω, πώς χειρίζομαι εγώ το δόρυ μου.
