Θα πάρω το βιολί μου και θ' ανέβω στην ταράτσα. Θα προσπεράσω την μπανιέρα που χει σκουριάνει, το σπασμένο ποδήλατο και την απλωμένη μπουγάδα, για να σταθώ άκρη-άκρη, να βλέπω τη θέα κάτω. Τους δρόμους πηγμένους στ'αυτοκίνητα, τα μικρά κλουβιά που καλύπτουν τις μορφές-ψυχές μας, τις μελωδίες που βγαίνουν απ' αυτά και ποτέ δεν φτάνουν τόσο ψηλά, τα όνειρα που σκαλώνουν στην οροφή. Θα γλυστρίσω δάκτυλα και πνεύμα στο δοξάρι μου και θα το κάνω δόρυ μεγάλο, να τρυπήσει τα τείχη μου-σου να δούμε αν βγει πύον απ την άλλη... Αν δεν τα καταφέρω, θα τ' αφήσω στην άκρη και θα κάνω ένα βήμα, να βρεθώ στο χάος των υπολοίπων.
Γιατί έτσι γουστάρω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου