Με το στόμα ανοιχτό

- Αποκλείεται! Δεν μιλάς σοβαρά!

- Ναι παιδί μου! επέμενε η Ελένη με γουρλωμένα μάτια κι ανακατεύοντας νευρικά το φραπέ της με το καλαμάκι.

Η Άννα, η Αννούλα μας, η ανεξάρτητη γυναίκα της παρέας, η μποέμ, η λιγάκι μηχανόβια, η -οπωσδήποτε-δεν-παντρεύομαι, ω, θαύμα, παντρεύεται!

Η Ελένη είχε λεπτομέρειες.

- Αυτή, που λες, μας πούλαγε όλες εκείνες τις θεωρίες περί φεμινισμού κι ότι η γυναίκα καταντάει δούλα στο γάμο, ότι σε βαριέται ο σύζυγος μετά την πρώτη εγκυμοσύνη γιατί γίνεσαι τετράπαχο, ότι στην κάνει με την κάθε καλλονή της Ανατολικής Ευρώπης και τώρα, τσουπ, τον τύλιξε τον τύπο κι όπου να' ναι παντρεύεται!

- Γι' αυτό χάθηκε τόσους μήνες... σκέφτηκα φωναχτά. Γι' αυτό δεν απαντούσε το τηλέφωνό της, γι' αυτό μας απέφευγε! Καλά, κρυμμένο τον είχε;

- Α, δεν ξέρω αν τον είχε κρυμμένο, είπε η Ελένη μεσ'την ταραχή, αλλά έχω ακούσει από μία ξαδέρφη της κουμπάρας μιας κοπέλας που μένει δυο στενά πιο κάτω απ' το σπίτι της Άννας - τη Σοφία, την ξέρεις;- (έγνεψα όχι, εκείνη συνέχισε ακάθεκτη) ότι ο γαμπρός είναι μεγάλος σε ηλικία...

- Άντε ρε!

- Ναι, αμέ και μάλιστα είναι και λίγο καραφλός και χοντρός, και δείχνει με τα χέρια της μια αόρατη εγκυμοσύνη.

- Πω πω...! κουνάω κι εγώ το κεφάλι με νόημα.

- Κατάλαβες φιλενάδα; Αχ...,να σου ο αναστεναγμός, μια γουλιά καφές να πάνε κάτω τα φαρμάκια και συνεχίζει: Εγώ, τον είχα τον Αλέξη, τον κούκλο -μα δεν ήταν ένα κουκλί; - (εδώ συμφώνησα) με τα μεγάλα μάτια και τους έξι κοιλιακούς να σχηματίζονται σαν μπακλαβαδάκια, να έτσι τσακ τσακ και τσακ, αχ, τίποτα δεν κατάφερα βρε φιλενάδα, τίποτα, με παράτησε τοσο καιρό κι ούτε ένα τηλέφωνο.. Το γαιδούρι!

Η Ελένη βάζει με δύναμη το φραπέ στο τραπεζάκι της καφετέριας, φανερά συγχισμένη, παίρνω εγώ το δικό μου φραπέ κι όπως σηκώνω το βλέμμα στην Ελένη, βλέπω φόντο την Άννα να μπαίνει στην καφετέρια με τον αρραβωνια στικό της... Ο οποίος ούτε μεγάλος ούτε χοντρός ήτανε. Μια χαρά έξι σχηματισμένους κοιλιακούς είχε... Και μερικές τον λένε και γαιδούρι...!

-