36 Χρόνια Κατοχή

Όταν δέσεις το πολύχρωμο φουλάρι μου

θηλιά,

πρόσεχε τον κόμπο να είναι γερός.

Δεν χωράνε λάθη στην επιθυμία.

Σήμερα θα' πρεπε να πάω σε μία πορεία

φορώντας μαύρο μπλουζάκι

αλλά ήμουν πολύ απασχολημένη να κεντώ

τη θλίψη μου.

Πατάω γερά στο κασόνι

-τρίζει κάπως μα δεν πειράζει-

κοίτα, ο λαιμός απλωμένος,

ο λαιμός της μπαλαρίνας που δεν φοράει τουτού.

Έλα αγάπη μου, πέρασε το φουλάρι,

έλα, κόψε μου την ανάσα.

Δεν τη χρειάζομαι πια.

Απ' τα adidaκια στις γόβες

Κύκλοι...
Ένας μικρός γύρω απ' τον εαυτό μας. Ένας μεγαλύτερος για τους ελάχιστους κολλητούς. Πιο μεγάλος για τους μετρημένους φίλους. Ένας πιο αναπτυγμένος για τους γνωστούς.
Στο τέλος βρισκόμαστε στο Μάτι του Κυκλώνα χωρίς να το πάρουμε είδηση. Κι είμαστε απλώς μόνοι.
Είναι κουραστικό να προσπαθείς να μεταβείς απ' το εγώ στο εμείς. Είναι ψυχοφθόρο να υποχωρείς και να αποδέχεσαι. Και τελικά, γιατί να το κάνεις; Στο βωμό της αγάπης, πόσα δικά σου θέλω και πρέπει/δεν πρέπει θα φτάσεις να θυσιάσεις. Δεν υπάρχει και μια Άρτεμις να σώσει την κατάσταση μ' ένα ελάφι... Μήπως όμως δεν είναι της Αγάπης ο βωμός, αλλά του αλύτρωτου Φόβου της Μοναξιάς;
Είμαστε μόνοι. Μόνοι και Μόνοι. Μόνοι. Θα το πω ένα εκατομμύριο φορές για το νιώσω, να το καταλάβω, να το δεχτώ, να το κλάψω και να το μοιρολογήσω, να το βάλω παλτό μου και κασκόλ μου και μαντήλι μου και μενταγιόν στο λαιμό.
Σε παράλληλους δρόμους, κουκουλωμένοι όλοι στις μοναξιές μας συνοπορευόμαστε στο Τέλος.
Ένα Τελος ποτέ αμφισβητήσιμο.

Κάποτε φοράγαμε adidas και τζην, ξενυχτάγαμε πάνω από βιβλία και μέσα σε υπόγεια κλαμπ με φτηνή μπύρα, ονειρευόμασταν απαντήσεις που θα βρίσκαμε όταν θα μεγαλώσουμε. Τώρα βάλαμε τις γόβες με τα γαλάζια φιογκάκια και είμαστε πιο άδειοι από ποτέ.

Η προς τα τριάντα οδός

Οδυνηρή και προβληματισμένη. Ίσως και προβληματική. Με αλλαγές που μοιάζουν με καταρρίψεις. Εκεί που νόμιζες ότι πατούσες σε στερεό έδαφος, ξαφνικά όλα μετακινούνται προκαλώντας σεισμό πολλών ρίχτερ, χάνεις την ισορροπία και για να την ξαναβρείς, υποχωρείς, αποδέχεσαι, παραβλέπεις, ανέχεσαι, χαμογελάς χαζά και λες δεν πειράζει, τι να κάνουμε τώρα. Κι όλα εκείνα τα οποία σκεφτόσουν πριν; Όλα αυτά με τα οποία μεγάλωσες παρέα, τι θα γίνουν; Κουτάκι, χαρτί γλασέ, κορδελίτσα και στο βάθος της ντουλάπας; Αυθορμητισμός, συναισθήματα, λέξεις που σχηματίζουν ατόφιες και ειλικρινείς κουβέντες, παραμερίζονται μ' ένα σπρώξιμο γιατί απλά δεν μπορείς πια να τις ξεστομίζεις... Αναγκαστικά και καταπιεστικά, κάνεις γαργάρα με όλα αυτά που ζεσταίνουν το μέσα σου και φτιάχνεις στ' αλήθεια τη μάσκα σου μ' ένα υπέροχο χαμόγελο και απαντάς σε όλες τις ερωτήσεις με το υπέροχο επίρρημα ¨καλά¨...
Μπορεί αυτό να κρατήσει καιρό; Κι αν κρατήσει καιρό, είναι υγιές; Κι αν όχι, τι θα πρέπει να γίνει; Σε πόσες περιπτώσεις θα εξαφανιστείς για να διατηρήσεις το αντάρτικό σου; Ως πότε θα την κάνεις μ' ελαφρά πηδηματάκια μη αποδεχόμενος κάτι διαφορετικό;
Και τελικά, ποια είναι η χρυσή τομή των πραγμάτων;
Δύσκολη η προς τα τριάντα οδός. Δύσκολο να κατεβάσεις τα μυαλά στο κεφάλι, όταν τόσα χρόνια δέσποζαν πάνω απ' αυτό.

Κομμάτια Γυαλί

Να σε κοιτάξω... Ξέρεις, έχω χειρότερο βλέμμα για σένα. Δεν είναι το γιατί, είναι το πώς. Είναι ο θυμός, ανελέητος και πηγαίος. Η δύναμη που μπορεί να σε σπρώξει κι εγώ θελημένα ν' απολαύσω την πτώση σου. Θα χορεύω σε σκοτεινούς ρυθμούς για να διοχετεύω την οργή μου, θα παρασύρομαι σε μελωδίες για να μην σε θυμάμαι. Είναι ο Έρωτας, που δεν έγινε Περιφρόνηση. Είναι αυτό που ένιωσες χθες όταν σε κάλεσα. Το ξέρεις και ξέρω ότι το ξέρεις.

Bad Timing...Στον Έρωτα

Άσε με λίγο να ζήσω το παραμύθι μαζί σου. Να πιστέψω πως μ' αγαπάς, πως η ανάσα μου, σου είναι τόσο πολύτιμη όσο η δική σου. Άσε με να κρυφτώ στην αγκαλιά σου και να νομίσω πως φτιάχτηκε μόνο για μένα. Ακόμα κι αν τ' όνειρο κουτσαίνει, θα μπορούσα να το σηκώσω στα χέρια και να στο κουβαλήσω.

Συγγνώμη.

Τώρα πια δεν ξέρω γιατί στο κανα αυτό. Ούτε πώς μπόρεσα. Πίστεψα στην ύπαρξη του Μάγιστρου, του μεγάλου Έρωτα που αράζει στη βάρκα του και έρχεται σ'εμένα μέσα από πρασινογάλανα νερά και ομιχλώδη τοπία. Νόμισα πως μετά τη βροχή θα βγει το ουράνιο τόξο. Νιώθω ότι έκανα λάθος. Θα με κυνηγούν πάντα τα μάτια σου που τα'κρυβες στο μπαλκόνι, όταν πήγες να γλείψεις τις πληγές σου σαν δαρμένο σκυλί. Εγώ φταίω. Μόνο εγώ. Πάντα εγώ. Και δεν μπορώ να κάνω πίσω, γιατί δεν σ'εκτίμησα αρκετά. Δεν σ'αγάπησα αρκετά. Πάντα έφευγα, πάντα πετούσα, πάντα σ'άφηνα. Ποιον; Εσένα! Τον καλύτερο άνθρωπο που μου στειλε η ζωή. Τον μοναδικό άνθρωπο που ήταν πάντα δίπλα μου, ανιδιοτελώς και οικειοθελώς. Εγώ, η κακούργα. Εγώ, η γυναίκα. Εγώ, η ηλίθια. Όσα συγγνώμη κι αν σου πω, θα'ναι λίγα. Και να θέλω να γυρίσω, δεν μπορώ. Υπάρχουν καταστάσεις μη αναστρέψιμες. Αυτές, που όταν βγάλεις την περόνη, πρέπει απλά να ρίξεις τη χειροβομβίδα πριν σκάσει στα χέρια σου.

Ανατριχίλες...

Αχ Έρωτα!
Να χαμογελάμε σαν παιδιά, να χανόμαστε στα βλέμματα τα βαθιά, να μιλάμε ακατάπαυστα δίχως νόημα, ν'αγγιζόμαστε πάντα σαν να'ναι η πρώτη φορά,να'ναι οι φωνές βραχνές στη γραμμή του τηλεφώνου,ν'αδημονούμε για το πότε θα'μαστε πάλι μαζί και να περνάνε οι ώρες σαν λεπτά... Αχ Έρωτα!

Beauty and the Shit

Το ξέρεις πως αν έρθεις θα ξημερώνουν οι μέρες αλλιώς και δεν θα παρακαλάω για το τέλος τους παραμόνο αν θα σ'έχω το βράδυ αγκαλιά, μα εσύ θα επιλέξεις την απουσία σου γιατί απλά έχω κάνει κι εγώ το ίδιο σε άλλους, μα ακόμα κι αν είναι θέμα ισορροπίας, εγώ μπορώ να σπρώχνω τροχαλίες μήπως γυρίσουν όπως τις θέλω. Και μπορεί και να με πατήσουν στο τέλος.

Hi Cinderella

Θα πάρω το βιολί μου και θ' ανέβω στην ταράτσα. Θα προσπεράσω την μπανιέρα που χει σκουριάνει, το σπασμένο ποδήλατο και την απλωμένη μπουγάδα, για να σταθώ άκρη-άκρη, να βλέπω τη θέα κάτω. Τους δρόμους πηγμένους στ'αυτοκίνητα, τα μικρά κλουβιά που καλύπτουν τις μορφές-ψυχές μας, τις μελωδίες που βγαίνουν απ' αυτά και ποτέ δεν φτάνουν τόσο ψηλά, τα όνειρα που σκαλώνουν στην οροφή. Θα γλυστρίσω δάκτυλα και πνεύμα στο δοξάρι μου και θα το κάνω δόρυ μεγάλο, να τρυπήσει τα τείχη μου-σου να δούμε αν βγει πύον απ την άλλη... Αν δεν τα καταφέρω, θα τ' αφήσω στην άκρη και θα κάνω ένα βήμα, να βρεθώ στο χάος των υπολοίπων.
Γιατί έτσι γουστάρω.