Συγγνώμη.

Τώρα πια δεν ξέρω γιατί στο κανα αυτό. Ούτε πώς μπόρεσα. Πίστεψα στην ύπαρξη του Μάγιστρου, του μεγάλου Έρωτα που αράζει στη βάρκα του και έρχεται σ'εμένα μέσα από πρασινογάλανα νερά και ομιχλώδη τοπία. Νόμισα πως μετά τη βροχή θα βγει το ουράνιο τόξο. Νιώθω ότι έκανα λάθος. Θα με κυνηγούν πάντα τα μάτια σου που τα'κρυβες στο μπαλκόνι, όταν πήγες να γλείψεις τις πληγές σου σαν δαρμένο σκυλί. Εγώ φταίω. Μόνο εγώ. Πάντα εγώ. Και δεν μπορώ να κάνω πίσω, γιατί δεν σ'εκτίμησα αρκετά. Δεν σ'αγάπησα αρκετά. Πάντα έφευγα, πάντα πετούσα, πάντα σ'άφηνα. Ποιον; Εσένα! Τον καλύτερο άνθρωπο που μου στειλε η ζωή. Τον μοναδικό άνθρωπο που ήταν πάντα δίπλα μου, ανιδιοτελώς και οικειοθελώς. Εγώ, η κακούργα. Εγώ, η γυναίκα. Εγώ, η ηλίθια. Όσα συγγνώμη κι αν σου πω, θα'ναι λίγα. Και να θέλω να γυρίσω, δεν μπορώ. Υπάρχουν καταστάσεις μη αναστρέψιμες. Αυτές, που όταν βγάλεις την περόνη, πρέπει απλά να ρίξεις τη χειροβομβίδα πριν σκάσει στα χέρια σου.