Η παρέλαση… Τα χρώματα, ο κόσμος, οι χαρούμενες φατσούλες. Η διασκέδαση, το ξεφάντωμα, το ατελείωτο ποτό και ο ξέφρενος χορός. Να’ταν η ζωή μας όλη έτσι… Αισθάνομαι βασιλιάς, ότι μπορώ ν’αλλάξω τον κόσμο όλο, ότι μπορώ να κυβερνήσω τον κόσμο όλο! Όλοι αυτοί που τρέχουν, που χορεύουν, που δίνουν ζωή και στα πιο μοναχικά σοκάκια, είναι πλημμυρισμένοι με μια χαρά, σχεδόν άγρια χαρά. Δεν κουράζονται ποτέ, δεν βαριούνται ποτέ. Τα αρχαία γονίδιά τους ξυπνάνε και τους παρασέρνουν στο πιο τρελό γλέντι, στο πιο γνήσιο ξεφάντωμα. Το σώμα μπορεί επιτέλους ν’απελευθερωθεί, να κυβερνήσει αυτό για μια φορά, χωρίς να υπάρχει το μυαλό να το εμποδίζει σε τίποτα.
Μία χρυσαφένια μάσκα, μία αργυρή, μία μαύρη κρύβουν το ποιος πραγματικά είσαι, από πού έρχεσαι και τι φοβάσαι. Τα σώματα ακολουθούν τη δυνατή μουσική, η μέση λικνίζεται, τα χέρια απλώνονται αδίστακτα και τα χείλη ανοίγουν πρόθυμα. Δεν χρειάζονται λόγια, ονόματα ή υποσχέσεις, δεν χρειάζονται λουλούδια, ούτε κεριά, παραμόνο κέφι, τρελό κέφι, εκείνο το πaράξενο κέφι που σου γαργαλάει το στομάχι και βάζει φτερά στα πόδια σου. Εκείνο το κέφι που σου ρουφάει κάθε ντροπή και σ’αφήνει ελεύθερο, πραγματικά ελεύθερο, να επιλέξεις, να διασκεδάσεις, να χορέψεις, να κάνεις έρωτα στο βωμό του κεφιού…
Νιώθεις ότι αρέσεις. Η αυτοπεποίθησή σου βρίσκεται στα ύψη και θες να το εκμεταλλευτείς. Πεταλουδίζεις ανάμεσα στις νότες και γίνεσαι το κλειδί του σολ και μετά του φα και οι νότες δεν σχηματίζουν ρυθμό χωρίς εσένα κι εσύ συνεχίζεις να χορεύεις και να χορεύεις και να χορεύεις… Το αίμα σου γίνεται αλκοόλ ή το ανάποδο, δεν έχει σημασία κι εσύ συνεχίζεις, δεν σταματάς, συνεχίζεις…
Πρέπει να προλάβεις να ζήσεις όσα θες τώρα. Γιατί μετά θα ξαναγίνεις αυτός που είσαι, σφιγμένος στα πρέπει σου και στα μη σου. Η ειρωνεία είναι ότι στην πραγματικότητα, δεν είσαι τίποτα παραπάνω από ένα μασκαρά με κοστούμι…
Στην υγειά σου, λοιπόν!
